Saltare - groeicursus jongeren & volwassenen
Getuigenis van Anne, 19 jaar, deelneemster aan de Saltare groeicursussen, voor De Warmste Week 2021:
"Drie jaar geleden volgde ik de groeicursus van Outward Bound en Saltare voor personen met een eetstoornis. Mijn ouders hadden het voorgesteld omwille van mijn boulimia. Ze hadden het net ontdekt en wilden meteen iets voor me doen. Toen ze het ontdekten, vond ik het verschrikkelijk. Maar toen ik eenmaal stond ingeschreven voor de cursus gaf het me rust. Ik dacht: ‘Oke, misschien is er eindelijk iets dat me hier uit kan halen’. Het probleem was sluimerend aanwezig geweest sinds mijn 14 jaar. Het was een deel van mij dat alleen ik kende en beleefde. Ik had het geaccepteerd als iets dat er altijd zou zijn. Ik was bang om later alleen te wonen, want dan zou de eetstoornis misschien de overhand nemen. Thuis had ik nog controle van mijn ouders. Wat ben ik nu ontzettend blij en dankbaar, dat zij het toen ontdekt hebben en ik hulp heb gekregen. Alles is anders nu. Beter. Ik had me vóór het volgen van de cursus nooit kunnen inbeelden dat het anders kon.
Ik was best oké, dacht ik. Ik had een gevuld sociaal leven en mijn punten waren goed geweest in het eerste jaar universiteit. Langs de buitenkant zag mijn leven er goed uit. Ik vervulde de verwachtingen van de mensen in mijn omgeving. Ik kon lachen, ik kon plezier hebben, ik kon niet huilen. Ik zat op kot en ging in het weekend naar huis. Ik kon vaak niet slapen vooraleer eerst een serie te kijken en veel te eten, om het dan over te geven omdat ik absoluut niet mocht bijkomen. Het is een ‘loop’ in je hoofd die zich telkens herhaald wanneer je er de kans toe krijgt. Een manier om spanning te verwerken en echte emoties te onderdrukken. Ik denk dat ik de prikkels van de dag, de sociale en school gerelateerde stress niet aan kon in de avond. Innerlijk was ik onrustig, en daarom had ik liefst zo veel mogelijk mensen rond mij zodat ik niet alleen hoefde te zijn. Ik was kritisch over mezelf op veel vlakken. Over mijn lichaam, dat ik sinds de puberteit te dik vond. Ook in mijn gezin voelde ik me minderwaardig en niet goed genoeg. Ik had het gevoel dat ik deze tekorten moest compenseren met goede punten, talenten laten zien en niemand teleurstellen.
De groeicursus was een sprong in het diepe. De eerste dag weende ik meteen een uur aan één stuk. Het was confronterend om de verhalen te horen van vrouwen die ouder waren dan mij en nog steeds met datzelfde probleem kampten. Ik kon opeens praten met mensen over hetgeen waar ik altijd beschaamd om was geweest. Zonder oordeel en met veel begrip werd er geluisterd.
Ik ben een avontuurlijke meid, dus dit kamp was ideaal. We gingen klimmen op bergen en in grotten, we gingen wandelen en deden groepsoefeningen. Steeds werd er achteraf gereflecteerd hoe we ons hadden gevoeld in de groep, en wat de oefening/ervaring bij ons had teweeg gebracht. De focus lag niet op het eetprobleem zelf, maar op ons als persoon met zijn/haar achtergrond en gevoelens. Een eetstoornis is in mijn ervaring slechts de uiting van een onderliggend probleem. Het oplossen van het ‘gestoorde’ gedrag alleen is niet genoeg. Begrijpen van waar het komt is zo veel belangrijker. We kregen een oefening waar we terug gingen naar ervaringen uit onze jeugd. Ik werd me er van bewust dat ik daar een negatief en een ietwat verdrongen beeld van had. Ik was 18 jaar, en had nog nooit op een diepgaande manier stil gestaan bij mijn jeugd ervaring. Later, na het kamp, volgde ik een aantal sessies met mijn ouders en de psycholoog. Ik heb het geluk dat ik schatten van ouders heb die open stonden voor communicatie over hoe ik me voelde en vroeger gevoeld had. Dit laatste uiten was één van de stappen naar mijn herstel toe.
Op het einde van het kamp schreven we een brief naar onszelf. Het is vreemd om te schrijven naar jezelf alsof je een andere persoon bent. Ik heb toen beloofd dat ik er voor mezelf ging zijn, wat er ook gebeurde. Elke keer wanneer ik terug verviel in mijn oude patronen, zou ik me niet meer op mijn kop slaan (figuurlijk) maar er de volgende dag liefdevol naar kijken en proberen te begrijpen waarom het was gebeurd. Stilletjes aan bouwde ik aan mijn innerlijke wereld: een veilige plek waarin ik kon thuis komen.
De confrontatie met mezelf was pijnlijk, maar nu weet ik dat het goede pijn is. Het is alleszins beter dan je in allerlei bochten te wringen om de pijn niet te voelen. Ik leerde omgaan met mijn gevoel en het te uiten. Schrijven werd mijn manier hiervoor. Mijn innerlijke dialoog die daarvoor voornamelijk bestond uit zelfkritiek, veranderde. Ik had afgesproken om niet meer slecht over mezelf te schrijven. Gedachten komen zomaar op, maar al schrijvend kan je kiezen om je woorden zo te gebruiken zodat je niet kakt op jezelf. Liedjes schrijven was als een warm deken om me heen. Het geeft troost en voldoening wanneer een liedjestekst exact hetgeen uitdrukt wat er binnen in mij leeft. Muziek is zo iets prachtig. Voor mij was de groeicursus het begin van een hele andere manier van denken. Ik kan zelfs zeggen dat ik dankbaar ben voor het eetprobleem, omdat ik er zo veel heb uit gehaald. Het liedje 'follow the bird' komt uit de periode na de groeicursus. Je kan het beluisteren op SoundCloud als je 'thecolorbleu' in tikt. Het gaat voor mij over vrijheid en te durven kijken naar wie je echt bent."
Anne (22 jaar)
More items